Schizofreniczny

skryte pod chłodem
twarde grudki
pęczniejące na biało
w ciemności

tuż na skrajach
świadomości
rozrastają się
w ciasną siatkę

oplatają cię
i krępują
cierpliwie zatruwają
nienaturalnie gęste myśli

...

a oni
zabierają ci
z dnia na dzień
cały twój świat

a oni
wyrywają cię
wraz z korzeniami
z twojego łóżka

a oni
grzebią ci
zimnymi palcami
w twoim umyśle

...

wbrew woli
ubierają cię
w paląco białą skórę
robaka

lśniącą bezlitośnie
gładką igłą
wstrzykują ci światło
które cię rozpuszcza

z ostrym uśmiechem
zamykają cię
w nierzeczywistości
domku z plam

...

a ty
rozkładasz się
w rzadką ciecz
aż na granicę zaniku

a ty
unosisz się
w wypalonej światłem
ciszy

a ty
boisz się
małych mlecznych grudek
pełznących w pustce

...

aż w końcu zanikasz
przeobrażony w motyla
zrzucasz skorupkę ciała
pękniętą na szczycie
zaciśniętą liną

i ulatujesz.